Hou je mond
Als stadsdominee heb ik een veelzijdige taak en ontmoet ik veel mensen, privé en publiekelijk. Kortom: ‘never a dull moment’. Maar op woensdagmorgen doe ik iets saais. Dan heet ik mensen welkom voor een stil half uur in de grote Sint Joriskerk. Ik zeg ‘goedemorgen’ en ‘welkom’ en ‘zoek een plekje!’ en dan gaat iedereen zitten en houdt zijn mond. Saaier wordt het niet. Maar wat is het bijzonder! Want wat gebeurt er als je stil bent, daar op je stoel of bank, op je zelf meegebrachte matje, kussentje of krukje? Je hoort van alles. Er kraakt hout. Ergens slaat een deur dicht. Op het Hof rijdt een vrachtwagen die de cafés komt bevoorraden achteruit: pieppieppieppiep. Ergens wordt een steiger opgebouwd. Of zoiets. Het geluid van ijzer op ijzer, in ieder geval. De kwartiermelodie valt van het carillon naar beneden.
Mijn gedachten gaan en komen, net als de geluiden. Ze zwerven rond, haken even ergens vast, dwalen verder, vervagen als het rookpluimpje van de walmende kaars midden in onze kring. En langzaam neemt de stilte en de rust bezit van je. Telefoons en al die dringende taken en verplichtingen bestaan even niet. Er is alleen stille aandacht. Dat beleef je nergens anders.
Stiltemeditatie is geen wegduikuur, geen vlucht uit de wereld, maar juist een oefening in leven in verbondenheid. Wil je als open mens in het leven staan dan heb je de oefening en inspiratie van zulke momenten en plaatsen hard nodig. Want voor je het weet ben je in de onrust en oppervlakkigheid van de dag kwijt hoe je ook alweer wilde leven.
Er komen mensen uit de hele stad, met allerlei levens- en geloofsovertuigingen, want in de stilte vindt iedereen zijn eigen ruimte. Ikzelf zeg elke week een oeroud gebed om Gods aanwezigheid, het Veni creator spiritus. Ik heb het in coronatijd uit mijn hoofd geleerd, omdat ik het mooi vond. “In labore requies, in aestu temperies, in fletu solatium”. ‘Even rusten voor tobbers en zwoegers en een verademing in verdriet’ (vertaling van Huub Oosterhuis). Wat de anderen denken of bidden of waarnemen weet ik niet. Maar ik weet wel dat er anderen zijn, dat ik niet alleen ben. Daar gaat een bijzondere troost en bemoediging vanuit.
Misschien denk je: dat zou ik ook wel eens willen ervaren, maar ik heb er geen tijd voor. Maar als je wacht tot je tijd hebt, kun je wachten tot je een ons weegt. Uit de Zentraditie stamt het advies: Mediteer iedere dag een half uur. Behalve als je erg druk bent, natuurlijk. Dan neem je een uur.
Wees welkom!
