Vertrouwen

‘Waar sta je over vijf jaar?’ vroeg iemand van de Amersfoortse sollicitatiecommissie mij in 2012. ‘Geen idee!’ zei ik naar waarheid. Dat was een moeilijk antwoord, want je hoort je leven uit te stippelen en de wereld koersvast naar je eigen hand te zetten. Dat geeft helderheid. Maar ik solliciteerde op een pioniersfunctie, om te zoeken naar een nieuw begin in de vastgelopen situatie van de Lutherse kerk aan de Langestraat.
Ik ben blij dat ik het vertrouwen kreeg en toch mocht komen. Niet om een podium te creëren voor mijn carrière, maar om te zoeken naar toekomst, naar inhoud die mensen in Amersfoort zou kunnen dragen en bemoedigen. Ik kreeg ruimte om in te gaan op vragen, om kansen te zien in mensen. Moeders op het schoolplein, kunstenaars in de stad, mensen van de regenboogcommunity met vaak een beladen relatie met de kerk, Lutheranen, OudKatholieken, stiltezoekers en muziekmakers, net twintig of ruim tachtig jaar. Al die mooie mensen met talenten, zorgen en verlangens groet ik ten afscheid.

Want sinds die vraag zijn er geen vijf, maar twaalf jaar voorbijgegaan. En ik vrees dat ik nog steeds hetzelfde antwoord zou geven: ‘Geen idee waar ik over vijf jaar sta!’ Dat wil niet zeggen dat ik geen idee heb wat ik aan het doen ben of met alle winden meewaai. Ik zocht het goede, dat moment dat iets heeft van God op aarde. En ik kan niet anders dan mezelf blijven – gelukkig dat er ook heel veel ‘anderen’ zijn. Er komt straks een andere stadsdominee. Waar staat Amersfoort met hem/haar/hen over vijf jaar?

De tijd die door de klok en de kalender wordt aangeduid, geeft houvast. Maar er is ook de tijd waarin je iets beleeft, de tijd van haast of verveling of onverwachte gebeurtenissen. Tijd die soms lijkt stil te staan en soms te vliegen. Ouderen zeggen vaak dat de dagen en jaren steeds sneller voorbijgaan. Daar word ik altijd onrustig van. Nog sneller? Onze wereld is ingericht op snel. Als ik vanavond online iets bestel wordt het morgen thuisbezorgd. Mensen in distributiecentra werken de hele nacht door, terwijl ik dat ding maar zelden onmiddellijk nodig heb. De kerkelijke kalender met vier weken Advent en zeven weken Paastijd roept ons naar een veel trager ritme, dat we nauwelijks meer kennen. Maar ons hart gaat er van uit dat alles eeuwig blijft zoals het is. Maar alles verandert steeds om je heen en jijzelf verandert ook. Dat is goed nieuws voor als het leven tegenzit of het lijf pijn doet, of het werk belachelijk druk is of je peuter veeleisend: het gaat voorbij. Maar het is verdrietig voor wie het goed heeft. Ook dat gaat voorbij.

Ik weet eindelijk een antwoord op die vraag ‘waar sta je over vijf jaar’? Ik had moeten zeggen: ‘Dan ben ik, net als nu, nog steeds geborgen in Gods liefde.’

https://www.destadamersfoort.nl/reader/74599/2815667/column#p=23