Toekomst
Deze weken is de klimaattop in Egypte. Er zijn duizenden deelnemers uit de hele wereld bij de top en je kunt er bijna niet anders komen dan met het vliegtuig. Zo’n klimaattop is een klimaatramp.
Elke keer denk ik: nu zullen ze toch de handen ineenslaan en inzien dat we voortvarend met elkaar aan de slag moeten, wil het leven op aarde nog te doen zijn? Maar elke keer weer is het treuzelen, de lijn trekken, smoezen verzinnen, ja-maren, en: hij doet het ook (niet) – zo creatief als kinderen die niet naar bed willen. Maar het gaat om de toekomst, om de tijd die wij niet meer mee zullen maken. Om de eeuw van onze kleinkinderen.
Er zal een slotverklaring zijn met vele goede voornemens en beloftes en er zullen fondsen worden opgericht, en ik ben zo bang dat het weer daarbij blijft. Tot aan de volgende klimaattop. Maar: ‘de weg naar de hel is geplaveid met mooie intenties’. We zijn hard op weg om onze aarde in een hel te veranderen. Hoe de hel eruit ziet is een (niet zo interessante) theologische discussie. Sommigen denken dat het er stil en donker is. Anderen zien een laaiend en hopelijk louterend vuur voor hun geestesoog. Als we nog een paar jaar wachten weten we het. Persoonlijk denk ik: het is er warm. Minstens drie graden te warm.
Wanneer worden groene beloftes groene acties? Wanneer durven regeringsleiders en captains of industry verder te kijken dan de eerstvolgende verkiezingen of aandeelhoudersvergadering? Het is niet te bevatten dat er meer overheidsgeld schijnt te gaan naar het ontwikkelen en winnen van nieuwe olievelden dan naar het ontwikkelen van wind-, water- en zonne-energie. Het is niet te geloven dat onze regering nooit iets doet aan zorg voor het milieu totdat een rechter het eist. Wat dat betreft kunnen we verkiezingen en democratie net zo goed afschaffen in Nederland en erkennen dat we geregeerd worden door de rechterlijke macht. En misschien is het zo slecht nog niet. Rechters hebben er tenminste voor geleerd om rechtvaardigheid hoog te houden en zich niet te laten beïnvloeden door lobbyisten.
Ik ben geen rechter, geen wetenschapper of politicus, ik ben geen koopman – maar dominee. Ik heb iets met God en mensen. Met de opdracht om te zorgen voor de aarde en voor het leven, voor rechtvaardigheid en hoop.
Toen Mozes ging sterven zei hij tegen het volk dat hij geleid had: “De regels die ik jullie vandaag geef zijn niet te moeilijk en liggen niet buiten jullie bereik. Je kunt ze volbrengen. Daarom laat ik jullie vandaag kiezen. Je kunt kiezen tussen leven en dood, tussen zegen en vloek. Kies dan voor het leven, voor jullie eigen toekomst en die van jullie kinderen.” Bijbelschrijvers hadden geen idee tot wat voor wereldverwoestende daden mensen in staat zouden blijken te zijn, lang na hen. Maar het hartstochtelijke pleidooi van Mozes klinkt actueel in mijn oren.
Deze column is gepubliceerd in de Stad Amersfoort.
