Cadeautje

column in De Stad Amersfoort (1 december 2021)

Zelfs in onze geseculariseerde tijd houden ontzettend veel mensen drie heiligendagen in ere. Ze vallen allemaal in de herfst. Eerst dierendag, de dag van Sint Franciscus. Dan Sint Maarten op 11 november, als de kinderen met lichtjes door het donker gaan om bij aardige mensen te bedelen om snoep. Maar in populariteit niet te evenaren is de laatste heilige van de herfst: Sint Nicolaas, de gulle bisschop van Myra in Turkije, in de vierde eeuw.

Een vreemde bisschop?
Uiterlijk is Sinterklaas nog steeds een bisschop, met zijn staf, ring, mijter en mantel. En de oude legendes over zijn leven verhalen over christelijke deugden: hij geeft aan de armen en helpt wie in nood zijn. Maar verder gedraagt Sint zich niet zoals van een bisschop verwacht mag worden. Of joegen vroeger misschien alle bisschoppen te paard over de daken, bij nacht en ontij? Nee, die onstuimige kant van Sinterklaas is dan weer een erfenis van onze Germaanse voorouders. Want als de wind waait door de bomen (hier in huis zelfs waait de wind) dan joeg Wodan op zijn paard Sleipnir door het luchtruim. En ieder bracht een offer voor hem èn voor zijn bijzondere paard. Daarom legt nog elke kleuter een wortel klaar voor het paard van Sinterklaas.

Samenleven
Maar met christelijke of Germaanse of Turkse wortels, dit jaar heeft Sinterklaas een ongelofelijk belangrijke taak. En dan bedoel ik niet het brengen van pakjes aan kinderen. Ik heb mijn hoop gevestigd op de Sint om de volwassenen in Nederland opnieuw te leren geven en ontvangen. Met vreugde en bescheidenheid. Want na een jaar corona-stress is relativeren en incasseren niet meer onze sterke kant. De lontjes worden per dag korter. Wat zou het publieke debat en de sfeer ervan opknappen als we -ter ere van Sint Nicolaas– één dag ons zouden inleven in de wereld van een ander, luisteren en ons afvragen waarmee we de ander een plezier kunnen doen. Als we één dag goedmoedig de spot zouden drijven met elkaar in plaats van opgefokt elkaar te verketteren. Als we elke ongemakkelijke waarheid, die nou eenmaal toch een keer verteld moet worden,  op rijm zetten. En doorspekken met enige humor en verzoeten met chocolade, koek en een geschenk waar je wat aan hebt voor de toekomst.

Mijn verlanglijstje
De Grote Baas van bisschop Nicolaas waarschuwde ooit ‘als je niet wordt als de kinderen, die niet op hun strepen kunnen staan en nooit de sterkste zijn, dan loopt het niet goed met je af.’ Soms ben ik er bang voor de laatste tijd. Kunnen we het nog, Sinterklaasfeest vieren? Samenleven en lachen met elkaar en om elkaar? Dat goddelijke geschenk staat op mijn verlanglijstje. Dank u, Sinterklaasje!

Diederiek van Loo, stadsdominee